Malignant (2021) มาลิกแนนท์ ชั่วโคตรร้าย
Malignant (2021) มาลิกแนนท์ ชั่วโคตรร้าย
ผู้กำกับ “เจมส์ วาน” ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อหนังสยองขวัญยุคใหม่ ก็เป็นธรรมดาที่ผลงานใหม่ของเขามักจะถูกจับตามองและคาดหวังเอาไว้ก่อน และนี่คือ “Malignant” (ชั่วโคตรร้าย) งานชิ้นใหม่ของเขาที่กลับมาหยิบจับแนวถนัดอีกหน หลังจากที่ปลีกตัวไปทำหนังซูเปอร์ฮีโร่มา หนังยังคงมาพร้อมกับคอนเซ็ปต์ความหลอนระทึกและสร้างมิติชั้นเชิงในบทได้อย่างตรงจังหวะ แม้ว่าอาจจะยังไม่ใช่งานระดับมาสเตอร์พีชเรื่องใหม่ของเขาก็ตาม
Malignant เล่าเรื่องราวของ แมดิสัน หญิงสาวที่ตกใจแน่นิ่งราวกับเป็นอัมพาตจากภาพเหตุการณ์ฆาตกรรมสุดสะพรึงอยู่ตรงหน้า และความทุกข์ทรมานที่ค้นพบว่าภาพฝันเหล่านั้นคือความเป็นจริงอันน่าตกใจ ต้องยอมรับว่าเรื่องนี้มีหน้าหนังที่ค่อนข้างทำให้คนดูเข้าใจยาก ด้วยการที่ไม่สามารถสื่อสารแกนหลักของหนังออกมาได้ตรงๆ (เพราะจะเป็นการสปอยล์ทันที) จึงเป็นอุปสรรคหลักที่สร้างความสับสนให้กับผู้ชมว่าจะได้เห็นอะไรกันแน่…ในหนังเรื่องนี้
แน่นอนว่างานของ เจมส์ วาน ก็ยังคงเอกลักษณ์ความหฤหรรษ์ส่วนตัวของเขาเอาไว้ได้ดี หลายๆ องค์ประกอบของหนังได้นำมาใช้ได้ถูกจังหวะและเหมาะกับโครงเรื่องดี การเล่าเรื่องของ Malignant ค่อนข้างน่าสนใจตั้งแต่ฉากเปิดตัว ทำให้ผู้ชมค่อยๆ ซึบซับลำดับไล่เรียงตามได้อย่างเป็นจะโคน โดยใช้เวลาเพียงไม่นานนัก ผู้ชมก็น่าจะทราบถึงแก่นแท้ของหนัง และพอจะเริ่มนึกออกได้แล้วว่ากำลังดูหนังเกี่ยวกับอะไรอยู่
เจมส์ วาน ร่วมสร้างสรรค์แต่งไอเดียนี้ขึ้นมาพร้อมกับทีมเขียนบท ดังนั้นจะเห็นถึงความละเอียดและความใส่ใจในแต่ละทรีทเมนท์ของบทหนัง ที่ค่อยๆ แย้มปมออกมาทีละนิดอย่างมีชั้นเชิง อีกทั้งยังสร้างมิติให้กับตัวละครต่างๆ ค่อนข้างทำออกมาได้สนุกและชวนติดตาม แม้ว่าจะปะปนไปด้วยความซ้ำซากจำเจอยู่บ้างก็ตาม แต่เมื่อมองโดยรวมก็ถือว่า Malignant เป็นหนังเขย่าขวัญที่ชวนทำให้รู้สึกขยะแขยงทางอารมณ์ได้พอตัว และเนื้อหาก็มีเหตุและผลสรุปเอาไว้ได้ชัดเจนอยู่
การได้ดูหนัง Malignant เรื่องนี้จึงพอจะคิดออกถึงสาเหตุที่ เจมส์ วาน ไม่กลับมาทำหนังตระกูล The Conjuring ต่อ เพราะกลิ่นอายของหนังเรื่องนี้โชยไอเดียคล้ายกับ “The Conjuring: The Devil Made Me Do It” อยู่เบาๆ เหมือนกับหยิบยืมเอามาโดยไม่ได้นัดหมาย การสอดแทรกประเด็นต่างๆ ทั้งเชิงลึกและเชิงตื้นของหนังทั้ง 2 เรื่องนี้ มีองค์ประกอบที่แอบเหมือนกันอยู่ไม่น้อย
อีกหนึ่งสิ่งที่ชอบใน Malignant คือองค์ประกอบศิลป์และการจัดโทนแสงที่สื่อให้เห็นถึงความบรรจงในการเล่าเรื่องเป็นอย่างดี มีมุมกล้องบางฉากที่ทำให้รู้สึกว้าวอยู่บ้าง ขณะที่การจัดแสงและใส่สีเข้ามาในหนังก็ยกระดับตัวหนังได้เป็นอย่างดี นี่จึงกลายเป็นหนังที่ไม่ได้ย่ำอยู่กับคอนเซ็ปต์ความสยองขวัญ แต่ยังผนวกใส่ความเป็นหนังอาชญากรรมและมีกลิ่นแฟนตาซีเหนือธรรมชาติเข้าไปเบาๆ ที่ค่อนข้างลงตัวกับผู้ชมได้ดี
มาถึงฝั่งของการแสดงที่ต้องยอมรับว่าทีมนักแสดงอาจจะไม่ได้โดดเด่นเท่าไหร่ เพราะ “แอนนาเบลล์ วอลลิส” คือยืนหนึ่งแบกหนังเอาไว้เกือบทั้งเรื่อง การแสดงของเธอถือว่าทำได้ดี การถ่ายทอดอารมณ์ต่างๆ เข้ากับบรรยากาศของหนังได้ และทำให้คนดูรู้สึกคล้อยตาม อีกทั้งยังสร้างมิติให้กับตัวละครนี้ได้ค่อนข้างน่าพอใจ
โดยภาพรวมแล้ว Malignant อาจจะยังไม่ใช่ชิ้นงานที่ดีที่สุดของ เจมส์ วาน และหนังก็ไม่ได้สนุกสะพรึงได้เท่ากับตระกูลหนังผีเรื่องก่อนๆ ของเขา แต่นี่เป็นความพยายามฉีกแนวมาอีกทาง และเห็นได้ชัดว่าหวังจะสร้างออกมาเป็นอีกจักรวาลใหม่ที่ทำภาคต่อได้อีก แต่กระนั้นหนังก็ยังมีความคลีเช่อยู่ในตัวสูงระดับหนึ่ง ไม่ใช่หนังแนวใหม่ที่รู้สึกตื่นตา และคนดูก็น่าจะเดาทิศทางของหนังได้ตั้งแต่กลางๆ เรื่อง แต่เมื่อมาอยู่ในมือคนทำหนังที่ทำได้สนุก หนังจึงออกมาได้สนุกดี ทั้งที่คาดหวังเอาไว้ระดับหนึ่งแล้วก็ตาม
ดังนั้น หนังเรื่องนี้จึงมองได้ว่าเป็นหนังที่บียอนด์ความเป็นหนังผี แต่ใส่ความคิดและความรู้สึกเข้าไปเสริม มีพลังความโหด ความเถื่อน และความสะพรึงได้อย่างสะใจคนดู ไม่ถึงกับเป็นหนังที่ยอดเยี่ยมอะไร แต่ก็พอดูได้รับอรรถรสเพลินๆ พอสะดุ้งกับบางฉากได้เล็กน้อย ใครที่คาดหวังเอาไว้…ก็ไม่น่าจะผิดหวังนะ